Suskunluğun sesini duyan bir yerden geliyor Deniss. Cevaplardan çok sorulara, anlatıdan çok izlere inanıyor. Deniss’le; tanımlardan kaçan ruh hâlini, müziğinde neden cevaplardan çok izler bıraktığını, kayıpların ve kırılganlığın şarkılara nasıl dönüştüğünü ve önümüzdeki dönemde bizi nasıl bir yolculuğun beklediğini konuştuk. İyi okumalar…

Seni uzun süredir takip edenler var ama “Sorular” ile yeni tanıyanlar da oldu. Deniss kimdir? Kendini müzikal ve ruhsal anlamda nasıl tanımlarsın?

Deniss, daha çok gecede yaşayan bir hâl diyebilirim. İnsanların söyleyemediği cümleleri biriktiren, suskunlukların arasından ses çıkaran biri. Müzikal olarak açıklamaktan çok hissettirmeyi tercih ediyorum; çünkü bazı duygular anlatıldığında zayıflıyor. Ruhsal olarak ise net tanımların dışında kalmayı seviyorum. Kendimi tek bir yere, tek bir duyguya ya da tek bir hâle ait hissetmiyorum.Müziğim, cevaptan çok iz bırakmakla ilgili. Dinleyen herkesin zihninde küçük bir boşluk oluşsun istiyorum; tamamlanmamış bir cümle gibi. Çünkü ben hâlâ kendimi tanımlamıyorum, kendimi dinliyorum. Deniss de tam olarak bu: Söylenenlerden çok, söylenmeyenlerin içinde dolaşan bir ses..

“Sorular”ı tanımlarken, “Cevapsız bir sevdanın sessiz ağıtı” diyorsunuz. Bu şarkı tutulmamış ellerden ve söylenmemiş sözlerden mi doğdu? Gerçek bir hikâye mi, yoksa ortak duygular mı?

“Sorular” tek bir anın ya da tek bir kişinin hikâyesi değil. Daha çok yarım kalmış duyguların bıraktığı izlerden oluştu. Tutulmamış eller, söylenememiş cümleler… Hepsi var ama hiçbiri net değil. Çünkü bu şarkı, hatırlamaktan çok hissetmekle ilgili.Gerçek mi diye sorulduğunda şunu söyleyebilirim: Yaşanmış olanla yaşanamamış olan arasındaki o ince çizgide duruyor. Bazen bir an gerçekten yaşanır, bazen sadece ihtimali insanın içinde kalır. “Sorular” tam da o belirsizlikten doğdu.Bu yüzden dinleyen herkes kendine ait bir şey buluyor. Şarkı bir hikâye anlatmıyor; bir boşluk bırakıyor. O boşluğu neyle dolduracağınız size kalmış. Ben sadece o sessizliği duyulur hâle getirdim.

“Bazı hikâyelerin sonu yazılmaz, sadece yaşanır” sözünüzü düşündüğümüzde… “Sorular”ı dinleyenler kendi cevapsız anılarını mı dolduruyor boşluklara? Amacı cevap vermek mi, yoksa daha fazla soru sormak mı?

Ben hiçbir zaman cevap veren bir şarkıcı olmadım. Benim işim, insanın içine gömüp de unuttuğu duyguları yüzeye çıkarmak. “Sorular”, dinleyene bir hikâye anlatmıyor; dinleyenin kendi hikâyesini hatırlatıyor. Şarkı bir kapı açıyor ama içeri kim giriyorsa kendi geçmişiyle giriyor. Cevap vermek değil, herkesin içinde kalmış o sessiz soruları duyulur hâle getirmek istedim.

Müziğinizde varoluşun kırılganlığı ve kayıpların ağırlığı önemli bir yer tutuyor. Bu temaları besleyen şairler, yazarlar veya sanatçılar kimler?

Beni en çok etkileyenler; Attila İlhan’ın hüzünlü şehirleri, Turgut Uyar’ın içe dönük isyanı, Didem Madak’ın kırılgan cesareti. Dünya tarafında ise Jeff Buckley, Damien Rice ve Fink gibi duyguyu süslemeyen ama derinleştiren isimler var. Onların müziğinde de bir tür “varoluş sızıntısı” vardır; ben o damarı çok hissediyorum. Ayrıca Anadolu’nun kadim ezgileri, özellikle ağıt geleneği ve sözlü anlatım kültürü de beni derinden besliyor. Bir melodinin sadece kulağa değil, insanın göğsüne çarpması gerektiğine inanıyorum. O yüzden müziğimde bazen bir suskunluk, bazen yarım bırakılmış bir cümle, bazen de bilinçli bir boşluk duyulur. Çünkü hayat da çoğu zaman böyle ilerliyor: tamamlanmadan, kapanmadan.

Müzik yolculuğun 2019’daki “Şizofren” ile profesyonel ivme kazandı. Beş yıl sonra “Sorular”la geri dönmek nasıl bir his?

Şizofren” benim için bir çıkıştan çok bir yüzleşmeydi. O dönem daha parçalı, daha dağınık ama bir o kadar da cesurdum. Kendimle, duygularımla ve dünyayla kavga ettiğim bir zaman dilimiydi. Şarkıyı yazarken de yayımlarken de çok düşünmedim; içimden ne geçiyorsa olduğu gibi aktı. Belki de bu yüzden insanlar kendilerinden bir parça buldu.Beş yıl sonra “Sorular”la gelmek, aslında aynı hikâyenin başka bir sayfasını açmak gibi. Bu sefer bağıran değil, susarak anlatan bir Deniss var. Zaman insana şunu öğretiyor: Her duygunun bir adı yok, her acının da bir tepkisi olmak zorunda değil. “Sorular”, o sessiz kabulleniş hâlinden doğdu.Bu beş yıl boyunca sahneden, üretimden ve görünür olmaktan bilinçli olarak uzak kaldım. Yaşadım, kaybettim, yeniden başladım. Doğada çok vakit geçirdim, insanları izledim, kendimden kaçtım, kendime döndüm. Tüm bunlar müziğimin dilini de değiştirdi. Artık daha az şey söylüyor ama söylediğim her kelimenin ağırlığını daha çok hissediyorum.“Geri dönüş” kelimesini sevmiyorum; çünkü ben hiçbir zaman müziği bırakmadım. Sadece içimde demlenmesine izin verdim. “Sorular” bu yüzden aceleyle yapılmış bir iş değil; zamana yayılmış, sindirilmiş bir duygunun sonucu. Ve açıkçası, bugün hissettiğim şey bir başarı heyecanından çok, doğru zamanda doğru şarkıyı söylemiş olmanın huzuru.

Bir başarıdan çok, seni “iyi bir şarkıya” götüren şey nedir?

Başarı benim için hiçbir zaman yön belirleyici olmadı. Hatta çoğu zaman dikkat dağıtıcı. “İyi bir şarkı”ya götüren şey, bir duygunun artık içimde taşınamaz hâle gelmesi. Sustukça ağırlaşan, kaçtıkça büyüyen bir his.Şarkı yazmaya oturduğumda bir şey hedeflemiyorum. Ne dinlenme sayısı ne de bir beklenti. Eğer yazdığım cümle beni rahatsız ediyorsa, canımı biraz acıtıyorsa doğru yere yaklaştığımı anlıyorum. Çünkü iyi şarkılar genelde konforlu yerlerden çıkmıyor.Benim için iyi bir şarkı; açıklamak istemediğim, hatta bazen kendime bile itiraf edemediğim bir hâlin dışarı sızması. Geriye bir iz kalıyorsa, sessiz ama ağır bir iz… işte o zaman doğru bir şey yapmışım demektir

Bir sonraki adım ne? Albüm mü geliyor, yoksa tek tek single’larla devam mı? 2026’da Deniss’ten ne bekleyelim?

2026 benim için hem içsel hem melodik bir dönüşüm yılı olacak. Bir albümün hazırlıkları var; ama bu sefer acele etmeyeceğim. Sound olarak daha sinematografik, doğa seslerinin ve akustik dokuların daha ön planda olduğu bir dünya kuruyorum. Arada tekli şarkılar da gelecek ama genel hedefim bir hikâye albümü çıkarmak. Kendi yolculuğumu adım adım duyacaksınız.

Son olarak… Elinizde bir değnek olsaydı, dünyada ya da hayatınızda neyi değiştirmek isterdiniz?

İnsanların hissettiklerini gizlemek zorunda kalmadığı bir düzen isterdim. Acının ayıp, kırılganlığın zayıflık sayılmadığı bir yer. Kimsenin “iyiyim” demek zorunda olmadığı, gerçekten ne hissediyorsa onunla var olabildiği bir dünya. Çünkü bana kalırsa en büyük yorgunluk, insanın kendini sürekli saklamasından geliyor.Belki o zaman ilişkiler daha kısa olurdu ama daha gerçek olurdu. Vedalar daha az olurdu ama olduğunda daha dürüst olurdu. Kimse sevmediği yerde kalmaz, kalamadığı yerde suçluluk duymazdı.Ben dünyayı bir değnekle düzeltmek istemezdim aslında; sadece insanların iç seslerini bastırmak zorunda kalmadığı bir alan açmak isterdim. Müziği de tam olarak bu yüzden yapıyorum. Değiştirmek için değil, saklanan şeyleri biraz olsun görünür kılmak için.

(SERKAN SELİNGİL)