Müzisyen Emre Çakmakoğlu, alternatif rock esintili, duygusal şarkılarında sembollerle dinleyiciyi içsel yolculuğa davet ediyor. “Sanırım pop rock” dediği müziği, ilhamları ve “masalar”la şekilleniyor. Çakmakoğlu’yla üretim sürecini, ilham kaynaklarını ve bağımsız müzisyen olmanın zorluklarını konuştuk.

Alternatif kulvarda rock esintileriyle ilerliyorsunuz, ama her single’ınızda duygusal bir damar var. “Tam da Yeri”deki “masalar” metaforu gibi, “Yüzleş”te de semboller öne çıkıyor. Bu sembolleri seçerken dinleyiciyi neye davet ediyorsunuz?

Aslında herhangi bir sembol seçmiyorum. Şarkılarım tasarımsız, niyetsiz, içimden geldiği gibi yazılıyorlar. Dinleyiciye yol göstermeye karşılık gelecek veya şarkıyı aşacak bir açıklamaya sahip davetim de yok. Paylaşırken dileğim yalnızca insanların kendilerinden bir şey bulabilmesi ve şarkılarımı sevmeleri. Şarkının ulaşabilmesi durumunda dinleyicinin olumlu, olumsuz ya da nötr iç sesini daha doğru kabul ediyorum. Bu beklentiyi büyütmek adına söylenecek her fazla söz, Cem Yılmaz’ın “Bakın, bu resmimde sevgiyi anlattım” esprisine benzeyen, yüzümü ekşitecek ve yönlendirici bir durum gibi geliyor. 

On Air Sahne etiketiyle single’lar yayımlıyorsunuz. Bu bağımsız yapı, yaratım özgürlüğünüzü nasıl etkiliyor?

Yüzleş’ten sonra Tam da Yeri ile yeniden On Air’la bir aradayız… On Air, bağımsız müzik üretimlerinin her daim arkasında ve varoluş sebebi bu diyebiliriz. Çalışılacak kurum ya da şirketin üretiminizi, kendince haklı sebeplerle de olsa “beğenmesine” ilişkin bir kaygı böylelikle zaten ortadan kalkmış oluyor. Paylaşma aşamasıyla ilgili elinizi ve içinizi inanılmaz rahatlatıyor olmaları üretim özgürlüğüne de olumlu yansıyor elbette. Sevgili Beyza Cumbul başta olmak üzere birlikte aynı değirmenlere karşı mücadele ettiğinizi hissettiriyorlar. İyi ki varlar. 

Kendi müziğinizi tek bir türle tanımlamak gerekseydi, ne derdiniz: “alternatif rock” mı, “akustik melankoli” mi, yoksa tamamen başka bir tanım mı?

Yaptığım müzik rock diyemeyeceğimiz kadar yumuşak, pop diyemeyeceğimiz kadar da ciddi duruyor. Alternatif deyip sıyrılmak da var ama bu adla anılan müziklere de benzemiyor. Ben tür söylemek zorunda kaldığımda “sanırım pop rock” diyorum. ‘Sanırım’ ya da ‘galiba’ ön ekli bir müzik türüm olabilir.

Emre Çakmakoğlu kendini en iyi hangi üç kelimeyle anlatır?

Abartıyı ve gösterişi sevmiyorum. Bu yüzden ilk olarak ölçülü diyebilirim sanırım. Öğrenmeye, her türlü yeni bilgiye düşkünlüğüm de yoğun olduğu için; meraklı... Mücadele etmem gerekecek kadar fazla mesaisi olabiliyor zihnimin, bu sebeple de düşünceli diyerek bu zor sorudan sıyrılayım.

Burak Soyer ile olan söyleşinizde “misafirler değişse de masalar yerinde duruyor” demiştiniz. Müzik yolculuğunuzda değişmeyen “masalar” neler; sabit kalan ilham kaynaklarınız mı, yoksa bir tür içsel liman mı?

Üretme biçimlerim değişse de yaratma anlarındaki duygum ve çalıştığım müzisyen dostlarım, müzik yolculuğumda değişmeyenler.

Türkiye’de alternatif müzik üreticisi olmanın en büyük zorluğu sizce nedir?

Galiba en zoru dinleyiciye ulaşmak. Dinleyici, zevklerinden kaynaklı kişisel tercihlerine bırakılmadığı gibi müzisyenin de dinleyiciye ulaşmasında türlü zorluklar mevcut. Öyle ki, müzik yayınlamak anlamsız gelmeye başlayabiliyor.  

Web sitenizde “Yarım Hikâye” için yaptığınız teşekkür notlarında çocukluğunuzdan beri sizi besleyen müzisyenler, şairler ve yazarlardan bahsediyorsunuz. Bu ilham kaynakları kariyerinizin temelini nasıl şekillendirdi?

İlk resmi ve bağımsız şarkım Yarım Hikâye. Muhtemelen bunun duygusallığıyla müzik üretmemi de getiren, dinlediğim, okuduğum, izlediğim ve bir şekilde beslendiğim insanlara teşekkür etmişimdir. Çocukluktan itibaren bir derinlik yakaladığınız insanlarla aynı takımda olma hissi gelişiyor aslında. Bu da kendi üretimlerinizi getirebiliyor bir yerden sonra. Biraz “olmasalardı, şu yaptığımız şeyler de olmazdı” durumu.

Klasikleşen bir sorum var, onu size de sormak istiyorum: Elinizde sihirli bir değnek olsaydı, dünyada ya da hayatınızda neyi değiştirmek isterdiniz?

Dünyayla ilgili ne söylesem hamasi olacağı için bundan imtina ediyorum ama her alanda dozunun yükseldiğini hissettiğimiz kör şiddete ilişkin temennilerimi paylaşmış olayım.

Bağımsız sanatçıların, ortaya koyduğu işleri sevme ihtimali olan herkese kolaylıkla ulaşabilmesini de sihirli değneksiz olarak diliyorum.

(SERKAN SELİNGİL)